keek me licht bewolkt aan
je was meer vrouw
dan ik verwachtte
je ogen vonkten licht
een gloed van passie
gleed langs mijn gezicht
verschrikt zei ik je naam
je keek me licht bewolkt aan
we zijn gaan lopen
omdat zitten onrust had
je stappen veerden jeugd
de onschuld in je lach
wekte verbazing in de stad
ik keek naar je gezicht
en zag hoe jij de tijd vergat
ogen stralend in verhalen
we zochten rust een uitkijkpunt
de zee bracht zoveel vragen
zag in je ogen weer de pijn het pesten
dat je niet meer kon verdragen
we staarden samen in de verte
verslikten woorden van verdriet
ik streek wat haren uit je ogen
de branding zong haar eigen lied
wil melker
rankte hoge benen
ik zag je
over golven stappend
een frisse oceaan
je kwam aan land
een glimlach
vroeg mijn hand
ik gaf je strand een
branding om te kussen
je rankte hoge benen
borsten strakten fier
ogen die intussen
verder keken dan
ik ooit van iemand zag
we lachten in verstaan
nat dook je in mijn armen
om er niet meer uit te gaan
je bent mijn wonder
op klaarlichte dag
geen duivels te bekennen
om mij met hel te gaan
verwennen omdat je
plotseling verscheen
kom heerlijk dier we
gaan snel weg van hier
wil melker
vleugt een lach in het passeren
hakken tikken spanning in de stilte
echo geurt je dichterbij
uitdagend kijk je naar de mannen
winnaars dromen zich al rijk
je rode lach kleurt warmte
ogen zwierig in hun blik
handen zwaaien al je charmes
omdat hun wereld aan jouw voeten ligt
je vleugt een lach in het passeren
zie je wiegen uit mijn zicht
spanning wordt met een applaus verlicht
stappen zingen hoger sferen.
de hete zomer is voorgoed voorbij
het zachte oogsten leek voor even heel dichtbij
wil melker
je was mijn griet in poncho
Ik las je in Aztekenassen
wandelde over besneeuwde
passen in het Andesberggebied
jij was mijn griet in poncho
je donkere lach vereeuwigd
in de kinderen die je bracht
jij was de tijd als zand in
eeuwig golvende woestijnen
de piramides lagen zuiver
op de lijnen die ik in de verre
ruimte zag daar vond ons
nageslacht een dood die leven gaf
jij was zon die opkwam
langs de stenen die in Stonehenge
werden opgericht om het seizoen
te weten ze nooit meer vergeten
jij sloeg cirkels in de granen
zodat boeren snel tot oogsten kwamen
jij bent mijn God in vele namen
religie is magie in dat mysterie
komen mensen samen ik ben
gebleven in jouw leven omdat
ik hier aard de evolutie heeft genoeg
genot gegeven om onszelf te overleven
wil melker
in een koperkleurig woud
ik heb mijn vleugels
weer versteld
de flarden opgelapt
mijn kleuren bijgesteld
en kan weer vliegen
je had me weggetrapt
ineens was ik oud vuil
te min om naar te kijken
in blinde haat ging
je agressie over lijken
je ogen openden het weten
niet vergeten hoe het was
we spiegelden de uren
we braken muren af
en liepen uit de pas
we vlogen goud
het zilver schitterde
in bloemen, de nectar
zong van warme zoenen
in een koperkleurig woud
de helling op de wind
in vlagen naar de hemel
je speelde als een kind
op zomers langste dagen
in een oneindigheid van tijd
je hebt geen oog voor me
mijn aandacht kan je missen
je laat weer gissen wie je bent
een hele vent, nu je mij
weer als de vlinder kent
wil melker
Copyright © Wil Melker